Yurdumun hemen her kesimden insanı sürekli kendini mağdur hisseder; sürekli savunmada, sürekli birilerini günah keçisi ilan etme derdindedir; sorsanız herkes kurbandır ama suçlu bir türlü bulunamaz.
Çünkü bu coÄŸrafyada herkes ‘iyi niyetli’dir kendince.
İnsanımız niyetlerinden bağımsız olmak üzere, davranışlarının neden-sonuç bağlantısını kurma sürecinde şase yapar. Yani anlayacağınız, bir nevi, her şeyi eline yüzüne bulaştırma hali söz konusudur söylem ve eylemlerinde.
Kimsenin niyetten yana bir sorunu yoktur genelde ama iyi niyetle çıkılan yolda vahim bir ‘ehliyetsizlik’ söz konusudur.
Hangi sosyolojik konumda olursa olsun bizim insanımızda yol yordam, bilgi görgü ciddi derecede eksiktir.
Hangi davranışının hangi sonuçları doğuracağını hesaplamaya basmaz genellikle mistisizm ile materyalizm arasında sıkışıp kalmış beyinler ve kalpler.
Yaşamsal her noktada, gerek iş, gerek aşk, gerek dostluk, gerekse yoldaşlık sürecinin sonunda bir de bakarız ki, birlikte yola çıktığımız insan-lar-la niyet ettiğimiz şeylerin fersah fersah uzağına düşüvermişiz
Ve o noktada hoooop, günah keçisi gene ‘hayat’ ya da ‘öteki’ oluverir.
Hiç kimse dönüp de şöyle bir attığı adımlara bakmaz. Elemanın niyetten yana bir sorunu olmadığı için, vardığı noktadaki sorumluluÄŸunu algılama ihtimali de sıfır olur haliyle. Haliyle herkes mütemadiyen “maÄŸdurum da maÄŸdurum” diye çığırır durur.
Hele ki böylesi birinin karşısında ‘gerçekten maÄŸdur’ olduÄŸunuzda öyle bir reddeder ki yol açtığı felaketi, çıldırırsınız.
Misal, niyetiniz maydonoz yetiÅŸtirmekse, maydonoz tohumu atmalısınızdır topraÄŸa deÄŸil mi? Ama bizim eleman habire nane tohumu serpip maydonoz bitmesini bekler. Naneyi yediÄŸinde veya yedirdiÄŸinde ise hiçbir ÅŸekilde ÅŸu cümleyi kurmaz kendine: “maydonoz yetiÅŸtirmek istiyorduysam maydonoz tohumu ekmeliydim; maydonoz bitsin diye farkında olarak ya da olmayarak nane tohumu ektiysem, biçeceÄŸim de nane olacaktı doÄŸal olarak,” diyemez.
“Ama ama, benim bir suçum yok, ben maydonoz istiyordum, nerden çıktı ÅŸimdi bu naneler; nasıl yaparsın-ız bunu bana nasıl, nasıl!” diye isyanlar ve öfkeler içinde feveran eder bir de üste; suçluluÄŸunun asla ayırdına varamayan bir güçlüğün aymazlığı halinde.
Söylemek istediÄŸim kesinlikle düz Aristo Mantığı’nın tepe noktası olan “ne ekersen onu biçersin,” geyiÄŸi deÄŸil; hiç sevmem bu ve benzeri kliÅŸeleri. Ãœstelik doÄŸru da deÄŸildir; bu saçmasapan çoÄŸrafyada ne zaman ektiÄŸimizi biçtik.
Demek istediğim başka bir şey; genelde ikili ilişkilerimizi etkileyen, daha psikolojik bir sorunsala vurgu yapmak istiyorum; kendini ve ne yaptığını bilme ve sürecin tamamı ile objektif olarak yüzleşebilme haline yani.
Başta da söylediğim gibi, bizim insanımızın beyni neden sonuç bağlantısı kurabilme noktasında şase yapıyor.
Bir de üstüne son yıllarda ülke olarak geldiğimiz trajik nokta eklenince her şey tamamen şirazesinden çıktı. Bütün kavramlar tersyüz oldu. Dehşetin çıtası o kadar yükseldi ki, zaten içine doğduğu kültür karmaşası nedeni ile elektrik akımında bağlantısızlık yaşayan beyinlerin devreleri iyice yandı.
Öldürmediği insana hiçbir şey yapmamış gibi hissediyor artık insanlar. Kalleşlik, saygısızlık, özensizlik, arkadan vurma, gündelik hayatın normalleştirilmiş olağan davranış kalıpları oldu.
Ä°nsan iliÅŸkilerinin olmazsa olmazı olan ‘özen’ tedavülden kalkınca, bütün küçük pislikler sıradanlaÅŸtı. Kötülük kastının olmamasını yeterli iyi niyet zannediyor herkes. Artık bütün iliÅŸkilerinde sergiledikleri özensizliÄŸin bu çürümeye bütün varoluÅŸuyla direnen benim gibi insanların hâlâ canını yakmaya devam ettiÄŸine basmıyor artık beyinleri ve kalpleri.
Kendi umursamadıkları şeyleri umursamaya devam eden kelaynaklarla karşılaştıklarında ve hak ettikleri normal tepkiyi gördüklerinde mağdurun en mağduru oluveriyorlar.
Hissiyatları bambaşka çünkü. Bütün hücrelerini bir virüs gibi ele geçiren kütlük ve kabalıktan ibaret artık bütün varoluşları.
Kendisi gibi olmayan insanları anlayamayan ve içgüdüsel olarak yok edilmesi gereken düşmanlar olarak gören zombilere dönüştü yurdum insanı.
Gülten Akın’ın muhteÅŸem dizesinde söylediÄŸi gibi, “ah kimselerin vakti yok durup ince ÅŸeyleri anlamaya.”
Ama sorsan kötü niyetli olmadıkları için hepsi iyi niyetli, hepsi mağdur.
Özensizliklerinin, inceliksizliklerinin başlı başına bir kötü niyet olduğunun ayırdına varmaktan çok uzaklar.
Oysa ne demiÅŸti Marx Amca’mız, “cehenneme giden yollar iyi niyet taÅŸlarıyla örülüdür.”
SaÄŸ salim doÄŸuramayacağı, yolunu yordamını bilmediÄŸi, kendi çapına çerçevesine bakmadan “iyi” niyet diye sergilediÄŸi sığlıkları bi zahmet kendine saklasın herkes.
Kötülük ölü doğmuş iyi niyettir çünkü.
Ben almayayım kardeş, sonra mağdur olursunuz
- Zübükler Her Yerdedir - 9 Mart 2024
- Hepimiz Dilberiz - 28 Ocak 2024
- Bu Kadar Åžuursuzluk Akla Ziyan – Rabia Mine - 19 Ekim 2023
