6 MAYIS
“Mamak Askeri Cezaevi. Ön hücrelerin havalandırması. Görünen her ÅŸey bir gün, beÅŸ ay öncesinin aynı. Duvarlar, tel örgüler, karşıda tepesi görünen bir daÄŸ bozuntusu, tutuklular, askerler, gardiyanlar, subaylar. Korkunç bir farklılık var ama bugün. Görülmeyen bir farklılık bu. Sadece duyulan ve duygularla algılanabilecek bir farklılık bu.
Ä°stedikleri kadar dış dünyadan koparmış olsunlar bizi; yaÅŸ ortalamısı en çok yirmiiki-yirmiüç olan deli fiÅŸek, inançlı gençleriz. Cıvıltımızı kesemediler bugüne deÄŸin. Hele de sabahları. Yandaki koÄŸuÅŸtan ödünç voleybol topu isteyenler, türkü çağıranlar, hızlı bir voltada kuramsal tartışma yapanlar, koÅŸanlar, kültür fizik yapanlar…
‘ Bizim koÄŸuÅŸun gazeteleri nerede?’ diye gardiyanlara bağıranlar.
‘ Er Ahmet Çelik, ön koÄŸuÅŸ nöbetinde görüşünüze hazırdır, komutanım’ diye çığlık çığlığa tekmil veren askerler…
Ama bugün farklı, Korkutucu bir sessizlik egemen tüm cezaevine; kimse konuÅŸmuyor, kimse kuramsal tartışma yapmıyor, kimse ÅŸarkı türkü söylemiyor, koÅŸan, kültür fizik yapanlar da yok bugün. Kimse ‘merhaba’, ‘günaydın’, ‘nasılsınız?’ biile demiyor. Askerlerin gardiyanların, subayların bile sesi çıkmıyor.
Havalandırmada volta atıyorum. Diğer arkadaşlarım da aynı şeyi yapıyor. Bu kez herkes tek tek voltalıyor beton bahçeyi. Hızlı ama alabildiğine ses çıkarmamaya çalışılarak atılıyor voltalar. Becerebildiğim kadar dik tutuyorum başımı. Gözlerim yerde de olsa başım dik durmalı. Yerde bir su birikintisi var. Ona basmamaya çalışarak yürüyorum.
Bu ikinci tanık oluÅŸum ‘toplu ölüme’. Bu kez ilkindeki gibi milyonların içinde yapayalnız deÄŸilim. Kinle, acıyla, neÅŸeyle, umutla kenetlenmiÅŸ-en azından dışarıya karşı böyle görünen-kavga arkadaÅŸlarımla beraberim. Sadece ben deÄŸil, tüm cezaevi, mahkûmu, tutuklusu, gardiyanı, askeri, subayı, haini, ispiyoncusu, direngeni, cesuru, korkağı, herkes yalnız bugün.
Birlikteydik ama yalnızdık
Sessizdi cezaevi Herkesin kendisiyle hesaplaşmasına olanak verecek ölçüde sessiz ve durağan. Anlaşmalı bir sessizlik bu.
Bir avuç subay ve gardiyanı bir yana bırakırsak; askeri, tutuklusu, yaş ortalaması yirmiiki-üç olan bu gençlerin hepsi mi taş yürekli? Niye hiç ağlayan, bağırıp çağıran yok? Niye isyan etmiyor kimse?
Biz ki, sokak köpeklerine, dağ başında yanlışlıkla basıp ezdiğimiz çiğdeme üzülen, sevgililerimizin hasretine dayanamayıp iki tek attıktan sonra sulu zırtlak olan, içerikli bir filmi, güzel bir tiyatro oyununu seyrederken çekinmeden gözyaşlarımızı akıtabilen bir kuşağız.
İşte, en yakınımızdaki ÜÇ YOLDAŞIMIZI koparıp almışlar bizden, hem de sonsuza değin!
Niye böyle taş gibiyiz hepimiz? Ne oldu bize? Niye birbirimizin yüzüne bile bakmıyoruz. Oysa çığlık çığlığa tüm benliğim. Biliyorum tüm dostlarım da öyle.
Savaşıyorduk hâlâ. Haklı bir savaşı sürdürmenin doğal bir yöntemini, sessiz bir anlaşmayla sağlamıştık aramızda. Alınmış bir kararı, belirlenmiş bir taktiği yoktu bu savaşın.
Karşı tarafın temsilcileri kapılardan, pencerelerden bakıp geldikleri gibi yine sessizce kayboluyorlardı. Bu koÅŸullarda ancak böyle savaÅŸabilirdik. Susarak;diÅŸlerimizi sıkarak; başımızı alabildiÄŸince dik tutarak, gözyaÅŸlarımızı içimize akıtarak, olabildiÄŸi kadar sert adımlar atarak!…Öyle de yaptık.
Elbet yanıyordu yüreğimiz; elbet tüm bedenimiz dağlanmıştı, elbet acıyla doluydu yüreğimiz. Ama bırakalım karşıdakileri, birbirimize bile açık edemezdik bu duygularımızı.
Erlerin, gardiyanların da çoÄŸu üzülüyordu. Bu, yüzlerinden oturup kalkışlarından belliydi. Ama ÅŸu omuzunda bol ‘yıldız’, ‘ay ‘olan takım. Bu kararı verenler, planlarını yapanlar, pusu kuranlar, erketelik yapanlar… Onlar ne düşünüyordu bugün. Hangi duygularla doluydular? Aradan bunca sene geçti hâlâ merak ederim.
Uyudum mu dün gece? Duyduklarım düş müydü? Zincir sesleri , açılıp kapanan demir kapılar, postal gıcırtıları…
‘ SAÄžLICAKLA KALIN, KENDÄ°NÄ°ZE Ä°YÄ° BAKIN,’ diye gür sesle bağırdı mı birisi?” (Acılara Yenilmeyen GülümseyiÅŸler kitabımdan…)
1964’te Türkiye İşçi Partisi üyesi oldu. 1969 yılında ODTÜ Sosyalist Fikir Kulübü Başkanlığını yaptı. 1970 yılında, El Fetih eğitim kampından dönüşte tutuklandı. Diyarbakır Cezaevi'nde sekiz ay yattı.
Türkiye Halk Kurtuluş Ordusu davasında Deniz Gezmiş ve arkadaşlarıyla birlikte yargılanıp müebbet hapis cezası aldı. 4 Yıl Mamak Askeri cezaevi ve Niğde Cezaevi'nde yattı. 1974 affı ile salıverildi.
1977 yılından bu yana Almanya'da zorunlu sürgün olarak yaşıyor. Evli ve iki çocuk babası olan Atilla Keskin, politik dergilerde makale ve öyküler yazdı.
- Yapılan her şey planlı programlıdır - 5 Haziran 2020
- Nurhak Sana Güneş Doğmaz - 30 Mayıs 2020
- Yusuf Aslan - 8 Mayıs 2020
