Yaşam

İnsanları sever misiniz?

11 Ocak 2019

Böyle sorularla gelin bana, en sevdiğim soru türü…

Bu tarz soruların cevapları çoğu zaman tam bir içtenlik taşıyamaz… Taşıyamıyor… Maalesef…
Ama elbette ısrarcı olan cevaplar var bu soruya ait.

Severim…
Sevmem…
Yaradılanı severiz yaradandan ötürü…

Aldığınız yol, gördüğünüz insan, başınıza gelenler kadar cevabınız vardır muhtemelen…

Ama hiç oturup “insanları” sevip sevmediğinizi düşündünüz mü?
Sevdiğiniz insanları değil… “İnsanları” … Kedileri sever gibi… Kuşları sever gibi…
Neticesinde hepimiz hayvanız…

Benim kanaatim çoğumuzun insanları sevmediği yönünde… Birini sevmekten farklı bir durum bu “İnsan” ırkını sevme durumu… Yapılan bunca “ırkçılığın” gün gelip bilmem ne gezegeninden gelenlerle aramızda da bir gün yaşanacağını düşününce, hayli komik geliyor bugünkü, din, köken, renk için yapılan “Irkçılık”, belirli bir gruba dâhil insanı sevmemek, düşmanlık gütme durumu… Irk çelişkisine bir de “farklı dünyalar” realitesi eklenince olay kanımca daha da vahim olacaktır. Ama sen de olmaz demeyin… Ben televizyonun olmadığı bir çocukluk geçirdim bugün olanlarda olmaz gibi geliyordu…

Hayvanların birebir kendi cinsinden olmayan bazı başka hayvanlarla sorunu vardır. Kendi cinsinden “bazı” hayvanlarla da sorunu olabilir zaman zaman… Çok hırçın bir kedi bazen yanına diğer kedileri yaklaştırmaz, iyi anlaşacağı bazılarını yaklaştırır ama bugüne kadar özellikle “Sarmanlar”dan rahatsız olan bir “İran Kedisi” görmedim… Kendinden büyük diye korkar, saldırgan diye kaçar ama “ulan bu pisi bir siyam” “şaşı len bunun gözü” “bu kedi Fransızca miyavlıyor len” “düşmanım ulan bunlara” diyen bir başka cins kedi görmedim hiç… Varsa da böyle bir psikopat bana denk gelmedi…

Ama din, dil, cinsiyet, renk, yaşam seçimi ve kültürleri farklı diye birbirini sevmeyen milyonlarca insan gördüm… Bu sevgisizlik öyle bir durum ki tüm bu belirteçleri kaldırdığımızda da “insanlar” diğer insanları sevmemek için makul bir sebep buluyor…

Ya da bazıları çok fena “insan sever” oluyorlar… Öyle çok öğreti uğraşıyor ki bu işle… Hobi halinde “insan seven” insanlar tanıyorum… İnandırıcılıktan uzak hümanizmleri ile beni deli eden çok insan biliyorum. Kendini “doğru” sevemezken birini sevmek ya da sevmemek kimin becerebileceği bir şeydir ki…
Ondandır sevginin çoğu zaman “yalnızca” kelimeler de ki varlığı…

İnsanları sevelim, ne de olsa hatasız kul olmaz. Ne de olsa biz yaradanın en sevgili kullarıyız. Evren bizim için bir sınav alanı ve bütün bu yerkürenin ve etrafını çevreleyen maddenin ve boşluğun tek sebebi biziz. O zaman insan sevgiyi hak eder. Öyle diyor inanç sistemleriniz…

Etmez efendim.

Önce insan dediğin atom yığını rastgele bir araya gelmiş yapıtaşlarından farklı bir şey olduğunu fark edecek. Aslında sahip olduğu bilincin ve aklın bir hediye, evrenin en muhteşem piyangosu olduğunu fark edecek. Sonra niye ve neden sorularını sorabilmenin nasıl büyük bir lütuf olduğunu fark edecek. Daha bitmedi…
Elindeki tahrip gücünün, kendi türüne ve diğer türlere sebepsiz acı çektirme gücünün ve iradesinin nasıl büyük bir sorumluluk yüklediğini bilecek…
Sonra o nice zahmetle bir araya gelmiş milyarlarca nöronun hakkını vermeyi öğrenecek.
Vicdan sahibi olacak. İnancı dolayısıyla değil, ceza korkusuyla değil, kıldan ince köprünün kâbusu ile değil akıl gözüyle dünyaya bakmayı becerdiği için doğruyu isteyecek, doğruya yönelecek.

Ben belki ondan sonra “insani” sevebilirim, onu da garanti edemem.

Bir hayvanı, bir ülkeyi, bir şehri, bir şarkıyı sevmek gibi kolay değil aklı ve iradesi ile hareket eden insanı sevmek. Hafızan biraz iyi ise daha da zorlaşıyor…

İnsanlara hayranlık duyabilirim, beyinlerini çalıştırıp teknoloji çağına gelebildikleri için; insanlara saygı duyabilirim akıllarını kullanıp en azından aralarından bir kaç filozof çıkarabildikleri için; ama sevmek başka bir şeydir. Bir hissiyat işidir… Maalesef ki çoğu zaman diğer duygu ve isteklerle karışır… Karıştırılır…

Aldığı nefesi bile sorgulamamış, biat kültürüyle büyümüş, ataerkil bir toplumlar da neyin sevgisinden bahsedebiliriz ki…

Ne zaman “insan” seveyim desem aklıma… Çocuklara tecavüz eden insanlar geliyor.

Ne zaman “insan” seveyim desem aklıma… Bir ırkı yok etmek için fırınlar yapan insanlar geliyor.

Ne zaman “insan” seveyim desem aklıma… Bir okula bomba koyan insanlar geliyor.

Ne zaman “insan” seveyim desem aklıma… Bir sürü savaşta sebepsiz yere ölen evlatlar geliyor.

Ne zaman “insan” seveyim desem aklıma… Kaldırımlarda fahişelik yapan insanlara para ödeyen insanlar geliyor.

Ne zaman “insan” seveyim desem aklıma… Bir başka dine inanıyor diye “inancı” için insanları katleden insanlar geliyor.

Ne zaman “insan” seveyim desem aklıma… Doğayı, hayvanları katleden insanlar geliyor.

Ne zaman “insan” seveyim desem aklıma… Şiddet ve hiçbir sebebin meşrulaştıramayacağı cinayetler geliyor…

Ne zaman “insan” seveyim desem aklıma… İnsan olma özgürlüğümü elimden alan insanlar geliyor…

Ne zaman “insan” seveyim desem aklıma… Güzel ülkemi içinde bulunduğu duruma sürükleyen şerefsiz varlıklar geliyor…

Sayfalarca yazabilirim sanıyorum…

Ne toplumsal dayatmaları seviyorum ne de sahteliği… Saf ve arı olan ne varsa, onu sevmem ondandır. Bir bebeğin sevgisini… Evlada duyulan sevgiyi bu derece önemsemem ondandır.

Bugün insan denen zibidinin etrafına, hayvanlara, kendisine, bir diğerine yaptıklarına baktığımda tüm öğretilere, tüm inançlara karşı