Yorum

Eros ve Psykhe’nin Sırrını Aramak: Ruhun Arayışı ve Sevdanın Derinlikleri

8 Ocak 2025

Aşk, tıpkı bir yelkenli gibi rüzgarla savrulan bir gemi gibidir. Kimi zaman huzurla ilerler, kimi zaman da fırtınalarla boğuşur. Fakat her yolculukta, ruhun derinliklerine inmek zorunda kalırsınız. Bu, Eros ve Psykhe’nin hikayesiyle de aynıdır. Onlarınki, yalnızca bir aşk hikâyesi değil, insan ruhunun karanlık ve aydınlık yanları arasındaki bir savaştır; kendini bulmak ve kendini kabul etmek arasındaki bir dans.

Eros, tanrıların en derin sırlarını taşıyan, dokunduğu kalpleri büyüleyen bir figürdür. Ne zaman ki bir insan kalbi, gerçek sevdanın ihtiyacını hissetse, o zaman Eros gelir. Ancak Eros, bir koşul koyar: “Beni görmek için gözlerini açma. Beni anlamadan, beni bilmeden sev. Gerçek sevgi, bilinmeyeni kabullenmekte, görmeden inanmakta yatar.”

Psykhe, tanrısal bir aşkın gücünü hissettiğinde, içsel bir uyanış yaşamıştır. Onun sevdiği Eros’u yalnızca kalbiyle tanır, gözleriyle değil. Kalbi, Eros’un derinliklerine yolculuk yapar ve orada, sevdanın en saf, en temiz halini bulur. Ama ne zaman ki merakına yenik düşer, ne zaman ki gözleri Eros’un yüzünü arar, o zaman aşka da bir sınır koymuş olur. Aşk, ancak kabul edilen bilinmeyende var olabilir, ama gözler her şeyi görmek ister. Her şeyin görsel bir gerçeklik içinde somutlaşması gerekir.

İşte bu noktada, ruhsal bir çatışma başlar. Psikhe, hem tanrının özünden bir parça olmanın hem de insan olmanın ağırlığını hisseder. Kendisini bulduğu o kutsal yolculuk, gözlerinin merakına teslim olur. Ama bu teslimiyet, onu en derin kaybına, en derin yalnızlığına götürür.

Bir kadının içsel yolculuğu, bazen böyle bir kayıpla şekillenir. Bir kadının, tüm dünyanın gözünden uzak, yalnız ve terkedilmiş kalması, ruhunun en saf haline ulaşmasına neden olabilir. Çünkü en derin kayıplar, aslında en büyük buluşların zeminidir. Psykhe’nin içindeki boşluk, sevdanın ve kaybın içsel büyüsüyle birleştiğinde, ruhun en derin yerinde saklı kalan güç ortaya çıkar.

Psykhe’nin kaybı, bir uyanışa dönüşür. Her şeyin ötesinde, kaybolmuş olan Eros’un varlığı, ona ruhunu yeniden keşfetme fırsatını sunar. Tanrılar, insan ruhunun en karanlık köşelerinde bile bir ışık bırakır, bu ışık kaybolduğunda, yeniden bulmak mümkündür.

Ve o ışığı bulduğunda, Psykhe’nin sevdiği Eros geri döner. Artık kaybolan aşk değil, olgunlaşmış bir sevda vardır. Ruhları birbirine bağlayan görünmeyen iplik, bir kez daha gerilir ve her şeyin özüdür. Tanrıların evinden gelen bir mektup gibidir, sevdanın özüdür. “Sevgi, görmek değil, kabul etmek, körü körüne inanmak, bir yolculuğun sonunda kendi iç yolculuğunu bulmaktır.”

Bazen sevdanın derinliğine inmek için gözlerimiz kapanmalıdır. Aşk, bilinmeyen, görülmeyen bir dünyada var olur. Eros ve Psykhe’nin hikayesi, bizlere, ruhsal yolculuklarımıza çıkarken, her karanlığın bir ışığa dönüşebileceğini, her kaybın bir kazanıma dönüştüğünü hatırlatır.

Ve ruh, sevdayla birleştiğinde, kaybolmaz; yalnızca yeniden doğar.