Başlığa bakarak büyük bir sırrı ifşa edeceğimi düşünenler yanılırlar. Söz konusu olan sadece benim yazı faaliyetiyle ilgili maceramdır. Sorunumu başka bir sanat dalıyla ifade edebilme yeteneğinden yoksun olmak beni sözcüklere sığınmaya itti belki. Hayat yeniden açıklanmalıydı; mevcut durum ya da algım onu açıklamaya yetmiyordu. Bunun için yeni cümleler aramalıydım; bazılarını buldum. Sonra onları test ettim; ezberimi bozdum… Biliyordum, hayattan sağ kurtulmak mümkün değildi ama o, daha anlamlı olabilirdi…
Duygularımı yazı gücüne dönüştürebilir miydim; dünyanın o en yoğun bireysellik biçimine… Bir yazar, bir başkasının yazmadığını/yazamayacağını yapabiliyorsa yazmalıydı. Çünkü böyle bir marifeti gösterebiliyorsa kendini okutabilirdi. Ve tabii mümkün oluğu kadar evrensel okuyucuya yönelmeliydi…
Şunu biliyorum ki, yaşamın tüm gerçekliğini bilmemize imkân yok. İşte yazı yazan kişilerin görevi, yaşamın görünür olmayan, perdelenmiş yönlerini açığa çıkarmak, perdeyi kaldırmak değil mi? Bir yazı/yazar ne kadar çok okuyucuyu, özgürlüğe, adalete, estetik tutuma çağrıda bulunuyorsa o kadar edebi bir metin olma niteliğine sahip olacaktır. Bir düşüncenin okuyucu için en iyi ve anlaşılır duruma getirilmesi, o düşünceyi kaleme alanın edebi gücüyle yakından ilgilidir. Bu, insan hayatı için önemli bir mevzudur; çünkü, onlara ulaşmanın en yaygın yolu, anlaşılır olmaktır.
Bu duygularla, hiçbir yapmacığa kaçmadan kendimi koymak istedim yazılarıma. Sevinçlerimi, aldığım kokuları, hissettiğim korkuları koymak istedim içine. Tatmadığım duygulardan bahsettim. Tadılmayan duyguların insanın hayal gücünü nasıl da beslediğini yazarken gördüm. Kabaca onların nasıl şeyler olduğuna ilişkin fikirler yetiştirdim; suladım; besledim. Ve yazmayı denedim onları. Mutluluk ve özgürlük başlıcalarıydı fikirlerimin.
Yazmak bana kendimden kurtulmayı, yeni fikirler bulabilmeyi, eski/geleneksel/naftalinli fikirlerden kurtulabilmeyi, kendimle ve dışımdaki her şeyle bir başka ilgilenmeyi öğretti bana.
Kış mevsiminin beni cezalandırmasıyla, ilkbahar güneşinin tenimi ödüllendirmesi arasındaki fark gibi bir şeydi bu… Günah işlemenin verdiği haz gibi bir haz alıyorum her yazımdan. Herkesin kendi yolunu bulması gerektiğini yine yazı söyledi bana; başkasının yolunun beni yolum olmayacağını da… Hiç kuşkusuz bu bakış, özgürlük düşüncesi kadar ürperticidir. Diğer yanıyla da tanrıyla karşılaşmanız ihtimalini artıran bir şeydir. O yönüyle de ayrıca ürperticidir. Sonuç olarak, insanı tanrıyla karşı karşıya getirmeyen hiçbir düşünce gerçek bir düşünce değildir.
İçimde olan ÅŸeyi boÅŸaltmadan huzura eremeyeceÄŸimi biliyorum. Bunu, yazmaktan baÅŸka bana ne saÄŸlayabilir ki? BaÅŸkasına daha içten, candan seslenmenin baÅŸka bir yolunu bilmiyorum çünkü. Ä°nsanın ne kadar zalim, ne kadar âlim olduÄŸunu yazarken gördüm. Bu beni zaman zaman insanı sevmekle sevmemek arasında kararsız kılıyor. Evet, yazarken kendimi bildim ve hiçbir zaman “tamam” olamayacağımı öğrendim.
Onun için, yazmasaydım olmazdı. İnsan, ruhundaki huzursuzluğu silkelemek için yazmalı… İnsan, insandan doğacak kötülüğe karşı yazmalı… İnsanda insana yabancı duygular ölsün diye yazmalı… Mavi gök altında, temizlenmiş bir yeryüzü üstünde yeniden doğmak için yazmalı… Aslında bunlar bir arzudan çok, kaygı; yeterince iyi, yeteri kadar yazamama hali… Zira yürekler kuraklıktan çatlıyor.
Elbette, bilinmedik kıyıların olgun sözcüklerini tatmak için yazmalı. Beni “olgun” olmayandan uzak tutan sözcüklerle… Onlarlar her ÅŸeyi yapabilirim; bir işçiyi toplumsal adalesizliÄŸin ürünü olarak da gösterebilirim, tüm zenginliklerin kaynağı olarak da. Onlara bir dil, bir lisan da kazandırabilirim; ne büyük mutluluk deÄŸil mi? Bir tohumun yeryüzüne çıkıp etlenme telaşını da, daha anne karanındayken iÅŸ beklemeye hazırlanan uzun insan kuyruklarını da…
Sözcüklerden söz açmışken Jean-Paul Sartre’ den söz etmeliyim. Sartre, sözcüklerin evcilleÅŸtirilmesinden ve vahÅŸiliÄŸinden söz eder. KonuÅŸan-sıradan insanın sözcükleri evcilleÅŸtirdiÄŸini; ozanların dilinde ise hep vahÅŸiliÄŸini koruduÄŸunu söyler. KonuÅŸan insanın sözcükleri yıprattığını, hatta kullanılmaz duruma getirip attığını, ozanın ise ona bitki, aÄŸaç ya da canlı bir ÅŸey muamelesi yaptığını, sürekli geliÅŸtirdiÄŸini imler. Yazı, sözcük ve insan iliÅŸkisini nasıl da güzel anlatıyor deÄŸil mi?
Onlar yeryüzündeki yıkıntılar üzerinde bile hayranlık verici bitkiler gibidir. ÇiÄŸnendikçe sarhoÅŸ eden ot gibi, alkol gibi, aÅŸk gibi tutkunun sarhoÅŸu… Onunla uçabilir, evrenin gizlerini keÅŸfedebilir ve kozmik bilincin farkına varabiliriz. Böyle olunca oksijen kanıma daha bir iÅŸliyormuÅŸ gibi, dışarıdaki tüm iyilikler içime bir baÅŸka çaÄŸrılıyormuÅŸ gibi, kadın cinsini daha güzelliÄŸini görmeden sevebilmek gibi bir ÅŸey…
Dünyanın bir başka biçimiyle yüz yüze gelmek başka nasıl imkân dahilinde olabilir ki?
İnsanlara önerim; duygularını, düşüncelerini ve türlü durumlarını yazmayı denemeleri… Yazı insana sevebilmeyi öğretir; sevginin her yere, her şeye sıvı gibi yayılmasını sağlar. Kuşkusuz yazı faaliyeti herkeste bu etkiyi yapmaz, ama bir de yaptığını düşünün…
Özetle, kendime ve kendi dışımdaki her şeye, başka bir biçimde ve yine kendi tarzımda varabilmek için yazmasaydım olmazdı.
- Bir Yara Olarak Kimlikler - 22 Temmuz 2024
- Terk EdiliÅŸin Rengi - 5 Temmuz 2024
- Bizi Ä°cat Edenler – Ali Rıza Gelirli - 17 Haziran 2024
