Yaz tatilinde arkadaşlarımla Antalya’nın Korucak köyüne gidecektik. Arkadaşlarımın adı ise Fikri ve Eymen’di. Köye yaklaşık bir saat uzaklık vardı. Bana çok uzun gibi gelse de zaman çok hızlı geçti. Sonunda da köye vardık. Köyde amcamların evinde kalıyorduk.
Ormanda arkadaşlarımla yürüyüşe çıkmaya karar verdik. Ormanda yürürken bir patikayla karşılaştık. Patikayı takip ettikten sonra karşımıza bir göl ve keçiler çıktı. Fikri, “hadi keçileri sevelim çok tatlılar” dedi mutlulukla. Eymen ise “Hayır sevemeyiz daha bir sürü yere gideceğiz zamanımız kalmayacak” dedi. Fikri hala ısrar ediyordu. Biz yine de aldırmayıp yolumuza devam ettik. Bu seferde karşımıza yıllar önce yaşamış insanların mezarları çıktı.
Eymen ise mezarlığın ne zaman yapıldığını not alıyordu. Bundan sonra dağa çıktık. Bir uçurum vardı. Oradaki manzaraya baktık. Gerçekten çok iyi bir manzaraydı. Eymen’in yükseklik korkusu olduğu için yakından bakamıyordu. Fikri korkmadığı için yakından bakabiliyordu. Buradan sonra patikadan eve dönecekken hava karardığı için kaybolduk. Hepimiz çok endişelenmiştik. Eve nasıl dönebileceğimizi bulamıyorduk. Fikri, “arkadaşlar ben nasıl geri dönebileceğimizi buldum” dedi. Ben ile Eymen merakla nasıl dönebileceğimizi sorduk. Fikri, “yanımızda pusula var mı” dedi. Eymen, “evet var” dedi. Fikri, “o zaman pusulayla yönümüzü bulabiliriz” dedi. Hepimiz çok sevindik.
Pusulayla bulamadık nedeni ise mezarlıkta demir olduğu için pusula işe yaramadı. Biz ağaçların yosunları kuzeyi gösterdiği için gideceğimiz yönü fark ettik. Patikadan eve gelirken ayak izleriyle karşılaştık. Toprağın eşelenmesi ve kabarmasından dolayı oluşan izler hepimizin içine kurtlar düşürmüştü. Acaba bu ayak izleri neydi. Biz yolumuza devam ederken domuz sesleri duyduk. O domuz sesine doğru bakınca bu sesi amcamın çıkardığını anladık.
Hepimiz güldük eğlendik. Fikri, bu ayak izlerinin bir ayıya ait olduğunu düşünüyordu. Eymen ise kurt. Bir anda karşımıza yaban domuzları çıktı. Hepimiz korkudan koştuk. Nefes nefese kalmıştık. Hemen o anın korkusundan ağaca çıktık. Domuz ağacı tekmeliyordu ve sesler çıkarıyordu. Amcam domuzu korkutmak için taşları birbirine vurup ses çıkardı. Neyse ki bu işe yaradı ve domuz gitti. Domuz bizi tekrar görmeden hemen eve doğru kaçtık. Teyzem neden geç geldiğimizi sordu. Biz de her şeyi anlattık. Teyzem çok şaşırdı. Hepimiz eğlenerek yemeğimizi yedik. Ertesi gün şehirdeki evlerimize döndük.
- İmkânsızlığa Yolculuk: Bölüm 2 - 13 Aralık 2021
- İmkansızlığa Yolculuk: Bölüm (1) - 28 Eylül 2021
- Esrarengiz İzler - 7 Eylül 2021
