Barış İçin

“1 Eylül Barış Günü”nde size kötü bir haberim var. Barış gelmeyecek! O, siz gel dediğinizde gelecek, git dediğinizde gidecek ”adam” mı ki? Siz böyle bilip; düşünüp, böyle davranıp, böyle tükettiğiniz için, barış Kafdağı’nın ardında… Hatta bir çeşit yetim çocuk, yılın bir günü hatırlayıp vicdanımızı tatmin ettiğimiz…

Barış için savaştığını söyleyen “barış savaşçıları” var. Onlar birer yalancıdır. Bilin ki “barış savaşçıları” savaş kültürünün ürünüdür. Militarizmi ve savaş kültürünü üretenlerdir. Savaş ve barışı aynı cümle içinde uzlaştırmaya çalışmak bile çok tehlikelidir. Savaşı önce dilimizden, sonra davranışlarımızda çıkarmalıyız. Barış lisanı diye bir lisan gerekli bize. “Barış için savaşmak, sevgili için kavga edip onu kaybetmektir” diyor Gündüz Vassaf.

Bakın Albert Einstein size nasıl bir sorumluluk yüklüyor: “Dünya yaşamak için tehlikeli bir yer; kötülük yapanlar yüzünden değil, durup seyreden ve onlara ses çıkarmayanlar yüzünden.”

Savaşlara açık ya da örtük bir biçimde onay veriyorsunuz. Tüm kararı hükümetlere bırakıyorsunuz. Savaş hükümetlerin varlık nedeni… Barış ancak hükümetsiz bir ortamın ”meyve”si olabilir. Savaş yapanlar, savaşmak için bir ”savaş günü ”ne ihtiyaç duymuyorlarsa biz neden barış gününe -bir güne -ihtiyaç duyalım. Barışın temenniden daha fazlasına ihtiyacı var. Bırakalım bu ”tatlı su”ağızlarını. Haklı savaş yoktur, bir kez buradan başlayalım anlaşmaya. Başlangıç için iyi bir yer. Tabii, barış için de…

Her bir bireyin, bulunduğu yerden bu savaş düzenine göre örgütlenmiş toplumu, barış düzenine göre oluşturmak gibi bir görevi vardır. “İnsan kardeşliğini” sağlayacak savaşsız bir dünya ancak böylesi bir tavırla gerçek olabilir.

Aksi durumda; insan evladının, yürümeye ilk başladığı yere bile dönmeye mecali kalmayacak.

Şimdi yazıyı Emma Goldman ile kapatmanın zamanı: Bütün savaşlar, kendilerinin yerine başkalarını ölüme gönderen, savaşmaktan aşırı korkan ödlek hırsızlar arasında yapılır.