Soluk

Olmadığım gibi görünemem. Elli yedi yıldır iyiden, güzelden, haklıdan yana bir yolda yürüyorum. Özgürlüğün büyüleyen düşünsel dünyası… Bitirilmese de o yolda olmak bile güzel. Cebimizde ömür, elimizde kitap. Son soluÄŸu kollarımızda kalan arkadaÅŸlar… Ä°zin verilmeyen trajik törenlerin yolcuları… Bir tek kuÅŸlar esirgemezdi ÅŸarkılarını, hawar nidaları yankılanırdı. Pas tutmaz destan olurdu oÄŸullar, kadınlar. Korku soluyarak gölgesinden kaçanlar kaybolmuÅŸtu. Tanımsız heyecanın yoldaÅŸlığı, eÄŸilip bükülmeyen öznelerde büyüyordu. Eylemleridir insanı deÄŸerli kılan. Tarihsel geçmiÅŸimizin saÄŸlam, devrimci mirasında bir onur sınavıydı. Hem yaÅŸamış, hem tanık olmuÅŸtuk. Hayatta kalmanın avantajıyla ruhumuzu eÄŸitirken, kötülüğün deÄŸirmenine bir damla su taşımadık.

Bir kıyaslamadayım kendimle. Edebiyatın eşsiz tadıyla okuyor, araştırıyor, biriktiriyor, yazıyorum. Sokağa dönük yüzüm, daha iyi yanımı arıyor. Değiştirmeyi düşündüğümüz zulüm iklimi ise önümüzde duruyor. Bu keşifte asıl olan uğraştır, biliyorum.

Eş ve baba olarak mutsuzluğu duyumsadığın günler olur, gerilirsin. Fırtınanın ortasına düşmek gibidir. Çevrendekiler eksilir, aileden soyutlanır, geçim derdinden arta kalan zamanı kovalarsın. Görece daha iyi olan arkadaşın elini uzatmaz, yavan önerilerle gelir. İşsizlik, yoksunluk, dikenli bir sendromdur. Çocuklarını kazanmak için kendini kaybedersin, salkımında dağılan üzüm taneleri gibi. Hasta toplumun nabzını duyumsarsın, tüm duyuların ayaklanır. Yapraklarla savrulur hayata tutunma çaban. Acının doğurduğu ironiyle karanlık örtülemez. Sisteme itirazın büyür, bir soru yüzlercesini doğurur. Kırılgan ama yürekli olarak tanımlarsın kendini.

Çok ararsın, yoktur. Ä°stemediÄŸin bir yerde, sevmediÄŸin bir iÅŸe baÅŸlarsın. Zamanı kendine kullanamaz, dağıldığın anların içinde kalırsın. Yazmak, daha çok okumak için durmak bir ihtiyaç haline gelir. Yazıyla yaÅŸamak istersin sadece, yazdıklarınla. Tadını bilenlerin yaÅŸadığı, düşlerini süsleyen toprakla dostluk, doÄŸanın kucağıdır özlemin. Henüz bulunmamış, okunmamış sözcüklere, kuÅŸların büyülü ötüşlerine, saklı ÅŸiirlere… Kendine bile yabancılaÅŸtığın yorucu, yoÄŸun kent yaÅŸamından, denetimsiz ve çirkin yapılaÅŸmadan uzak, yalansız soluklanma alanına… Güven veren, doÄŸal, sahici çocuk kahkahaları ile sarmaÅŸ dolaÅŸ… Dokunulmamış ekolojik bir duruluk… Ayrıcalığı olmayan, insana özenli ve eÅŸit davranan… Barış ve sevgi dolu, saf bir dünya.

Daha önce de yazmış olabilirim. İleri yaşlar ışığın ve güneşin özlemini büyütürmüş. Arzuladığı hayat, niye içine almaz ki insanı? Sevilmek, onaylanmak, başının okşanmasını istersin. Bunu yazdıkların verse de yetmez. Doğaya ve insana düşman sistemin arkaik sorunlarda kalması, çok eski bir özlemindir. Zaman durdurmaz akışını, yaşlanırken çocuk kaldığını anlarsın. Yetmiş üç yıllık emeğin özlemle yürümüştür hep, direnmekle. Belleğin açılır konuşan sözcüklere. Öğütler sıralarlar, din bilgisi, çürümüş ahlak kültürüyle. Camiler kürsü olur. Nefes aldırmayan gelenekler, çizilemeyen önyargılar… Sarsılan güven, yitirilen inançlarda sıkışır. Avuntular gelir dizi dizi, terslersin. Bir akşam serinliği bile değildir.

Oysa, sadece benim olsun diye düşünmezsin, sadece ben mutlu olayım! Maddi, manevi cimriliğin yoktur. Yalancı şehirlere, zoraki gülümsemelere dökemezsin içini. Yalnızlığı hem çağırır hem durmak istemezsin yanında. Acı acıyla silinirmiş, inandırıcı gelmez. Kardeşlikle yenilir distopya. Kuşatılmış mutsuzluğun duvarlarını insan örmüştür, yine insan yıkar.