Hastalıklı Aile ve Akraba İlişkileri Yaşıyoruz

Kültür diyoruz

Toplum kuralı diyoruz

Örf, adet, gelenek görenek diyoruz

Nesilden nesille aktarıp hastalıklı bireyler olarak hastalığı çocuklarımıza devrediyoruz.

Ne olursa olsun geçmişten gelen her şeyi bir değer olarak kabul ediyor, değişmesine engel oluyoruz. Olduğu gibi kabul ediyoruz. Kırmıyoruz geçmişin değer kalıplarını.

Çocuk yapıyoruz, bir gün bana bakacak diye beklenti içinde büyütüyoruz.

Yaşadıkça bu vicdani yükü evlatlarımıza yüklüyoruz.

Okusun, iyi okullara gitsin diyoruz.

Mutluluğundan çok kendi yıldızımızı parlatma derdine düşüyoruz.

Övünmek için çocuklara çocukluğunu bile yasatmıyoruz.

Kendi vazgeçemediğimiz hırslarımızı onlara yüklüyoruz.

Evlensin yuva kursun diyoruz

Mutluluktan çok gelinle ya da damatla güç savaşı içine giriyoruz.

Garip ve hastalıklı bağlar kuruyoruz

Sanki mal ya da eşyaya sahip çıkar gibi sahip çekiyoruz evlada ve kardeşe

Yalnızlık, kaybetme ve eksiklik duygularını en yakınlarımızla doldurmaya çalışıyoruz

Ailede kontrolü elde tutmaya çalışıyoruz

Kendisi olmasına izin vermiyoruz

Kendini düşünerek kararlar vermesini engelliyoruz

Kaybetme korkusu ile garip davranışlar sergiliyoruz

Kıskanıyoruz

Bölüyoruz

Sevdiği insanla arasına giriyoruz

Ayırıyoruz ruhunu parça parça ediyoruz

Kendi çekirdek ailesini kuracakken araya sürekli dikenli oklar atıyoruz

Sonuçta mutsuz yaşamlar

Çocukluğu oyun değil sınavla doldurulmuş bir çocukluk

Meslek seçerken ona bırakılmamış bir secim hakki

Evlense kari koca olmasını bozacak dıştan müdahale etme, araya girmeler. Burun sokmalar…

Orta yaşa gelse yaslandim bana bakacaksın vicdani yük.

Birikmiyoruz kendi hayati olsun.

Birikmiyoruz kendi yolunda yürüsün

Hep bir kontrol etme çabası

Hep bir sahiplenme güdüsü

Hep paylaşamama ve kıskançlık duygusu

Hep vicdan yükü, oluyoruz çocuklarımıza.

Bazı toplumsal değerler sorgulanmadan kabul edilmemeli.

Bazı değerlerin mutlak doğrular olmadığı anlaşılmalı.

Hayat onların, bırakın herkes kendi hayatının sahibi olsun…