Acıtan bir deneyim yaşarız
Canımız bir yanar, yürek bir acır
Kafamız ise iyice bir karışır
Hop oturup hop kalkar içimiz
Garip kıpırtılar döner durur göğüs kafesimizde
Gözlerimiz belki yaşlardan şişer
Nefes almak bile zorlaşır
Sonra zaman içinde acı azalır gider
Bir sakinleşiriz
TIR geçmiş gibi olsa da üstümüzden
Garip bir boşluk hissederiz
Olayın içinden çıkabildiğimiz
Kendimize dışarıdan bakabilmeyi başardığımız andır o an yine
Hiçlik ani
Hiçbir şey olmamış gibi
Hiçbir şeyiz gibi
İşte o zaman, o acının bize kattıklarına ve bizden götürdüklerine söyle bir uzaktan bakar
Kattıklarını yüreğimizdeki heybeye atar
Götürdüklerine eyvallah der
Dersimizi alır yolumuza devam ederiz
Yola devam ederken
Açılan yaraların hala izi kalmışsa
Yolculuk bir zorlaşır yine
Sırtımızda taşıdığımız yük olur çünkü her bir yara
Genellemelerimiz ve inançlarımız oluşur kendimizi koruma adına
Kabuk kabuk olur sertleşiriz
O kabuklardan kurtulamadığımızda
Yük heybemizi ağırlaştırdığımız kadar yoruluruz yaşamdan ve yaşamaktan
Tek çözüm yine kendimizdir işte o an
Kendi yarattığımız gerçekliği
Kaderimizi ellerimize aldığımız an
Bir kabuk daha söküp atmak gerektiğini anladığımız an
Ve tekrar değişime, dönüşüme açarız kendimizi
Yeni beni yaratır
Hayatı yeniden keyifle yaşamaya yelken açarız
Belki de yeni doğan güneşe bakar, tekrar tekrar çiçek açarız
Yaşam denen döngüde
- Kadın nedir, kimdir… - 29 Mayıs 2019
- Çırılçıplak adamları seviyorum - 26 Mayıs 2019
- Yaşam döngüsü… - 23 Mayıs 2019
