Konuk Yazar

Bir diktatörün portresi

26 Aralık 2021

Eminim, bazı savcılar başlığı görür görmez yeni bir dava açmak için heyecanlanacaktır. Umarım hevesleri kursaklarında kalmaz ve Mussolini’ye hakaretten bana dava açarlar çünkü kısa bir portresini sunacağım diktatör Mussolini’dir. Gerçi Mussolini yerine istediğiniz ismi koyarak da okuyabilirsiniz yazıyı ama o zaman da sorumluluk bana ait olmaz herhalde. O sizin fetbazlığınızdır artık sevgili okur.

Bu yazıda ağırlıklı olarak Baykuş dergisinin Nisan 2018’de yayımlanan 38. sayısından alıntılar yapacağım. Derginin Mussolini’ye ayırdığı bu sayıda kısa ama özlü bir diktatör portresi çizilmiş. Okumayanlarınız çoğunluktadır mutlaka. Dergide emeği geçen herkese teşekkür ederek ve gıyaben aldığımı kabul edeceklerini umduğum izinle sizlerle paylaşıyorum.

Numune olarak ele alacağımız faşist diktatörümüz, 1883 yılında İtalya’da doğdu. Elbette doğduğunda faşist değildi, her bebek gibi son derece masum, sevimli bir bebekti.
Gençliğinde, askerlikten kaçmak için kendisini İsviçre’ye attı. Hitler ve ile birlikte, başta Avrupa olmak üzere dünyayı kasıp kavuran bu büyük komutanın (!) ilk askeri eylemi, askerlikten kaçmaktır.
Kant, Nietsche, Spinoza, Kropotkin, Hegel, Kautsky, Sorel gibi düşünürleri okudu ama hiçbirini tam olarak benimsemedi. Hepsinden biraz, ortaya karışık bir siyasi görüş sahibi oldu. Teorideki eksikliğini hitabet yeteneği ve cazibesiyle kapattı.
Kültürel bakımdan yenilenmiş Mussolini, 1904 yılında vatanına yani İtalya’ya döndüğünde Sosyalist Partiye üye oldu. Askerlikten kaçmaktan vazgeçip askerliğini de yaptı ve sonra kendisini tümden siyasete adadı. Ancak onun sosyalizmi de kültürü gibiydi; bulanık, belirsiz, ortaya karışık.
Krala, dine, kiliseye, militarizme, reformizme saldırmada uzmanlaştı. Aynı zamanda sıkı bir savaş karşıtıydı. İtalya’nın 1911’de Libya’yı işgaline karşı halkı isyana çağırdı. Bundan dolayı yargılandı, beş ay hapis cezası aldı ve cezaevinden siyasetin parlayan yıldızı olarak çıktı. İlginç bir benzerlik, değil mi? O gün sosyalist liderlerden biri onu, “Mussolini, sen İtalyan sosyalistlerinin ‘duce’sisin” (1) diye selamladı. Mussolini, birkaç yıl sonra faşistlerin ‘duce’si olacaktı ama bunu henüz kendisi de bilmiyordu.
Çeşitli sosyalist gazetelerde çalıştıktan sonra Sınıf Mücadelesi adını verdiği kendi gazetesini çıkardı. Gazetenin büyük başarı yakalaması, artık ülke çapında tanınan bir siyasi figüre dönüşmesini sağladı.
1912’de, İtalyan Sosyalist Partisinin resmi yayın organı ve Avrupa solunun en etkili gazetesi Avanti’nin yayın yönetmenliğine getirildiğinde 29 yaşındaydı. Öylesine ateşli bir söylem tutturdu ki, gazetenin satışları iki katına çıktı. Sosyalist Partiye can geldi, devrim ihtiyacını körükledi. Mussolini artık sadece İtalya’nın değil, tüm Avrupa’nın önde gelen sosyalist liderlerinden biriydi. O yıl ölseydi Avrupa solunun büyük isimlerinden biri olarak geçecekti tarihe. Ne yazık ki o yıl ölmedi.
Fırsatçılığı ruhuna işlemiş olan Mussollini, Birinci Dünya Savaşı öncesinde acayip bir değişim geçirdi ve savaşı desteklemeye başladı. Avrupa’da pek çok sosyalist parti ve lider savaşı destekliyordu aslında. Ama onu diğerlerinden ayıran, savaş yanlısı olmanın ötesinde milliyetçi bir yol izlemeye başlamasıydı. Sosyalizm gömleğini çıkarıyordu yani. Tanıdık geldi mi?
Mussolini’nin tavrı, partisinde ve gazetesinde şaşkınlıkla karşılanıyordu. İçten içe, “biri buna rüşvet mi verdi” diye konuşuluyordu. Ama o, “Ben partiye on iki yılımı verdim, kimse benim sosyalistliğimi sorgulayamaz. Ben bir sosyalistim ve hep de öyle kalacağım [elhamdülillah]” diyordu. Buna rağmen partiden de gazeteden de kovuldu.
Mussolini bir daha kendine gelemez zannedilirken acayip bir şey oldu, İtalya’nın Avusturya’ya savaş açmasını isteyen bir yayıncı ile bir silah şirketinin mali desteğini alarak İtalyan Halkı adlı bir gazete çıkarmaya başladı. Gazetenin ilk amacı, devrimcileri savaşa ikna etmekti. Orta sınıf gençlere hitap eden yeni bir hareketin ilk işaretlerini de buradan verdi. Kısa sürede bu gençlerin ulusal sözcüsü haline geldi. Enternasyonalizm yerine milliyetçiliği, antimilitarizm yerine militarizmi, devrim yerine burjuva devletin restorasyonu ikame ettiği ilk faşist programını şekillendirmeye de burada başladı. İtalyan işçi hareketi için Mussolini bir hain ve dönekti artık. Davasını satmıştı. (Elhamdülillah.)
İtalya, Birinci Dünya Savaşına girince Mussolini orduya katıldı. 1917’de eğitim sırasında yaralandı ve gazi sayıldı. İleride, savaş artığı askerleri etrafında toplamak için bu gazilik çok işine yarayacaktı. Resmen Allah’ın lütfu.

Okumaktan sıkılmadıysanız biraz daha devam edelim. Sonuçta, bir diktatör kolay yetişmiyor!

İtalya savaştan galip çıkmasına rağmen İngiltere ve Fransa gibi büyük emperyalist ülkelerin oyununa gelmiş, savaştan beklediği ganimeti alamamıştı. Üstelik İtalya 500 bin askerini kaybetmiş, toplum tam bir yıkım ve sefalete sürüklenmişti. Ülkede öfke ve karmaşa hakimdi. Mussolini’nin, “siperlerin sosyalizmi” diye ifade ettiği İtalya için savaşan askerler, yine ona göre aynı isimle bir rejime dönüşmeli ve ülkenin gelecekteki yöneticileri olmalıydı. Mussolini asıl kariyerini işte bu iklime borçluydu ve ağzındaki baklayı çıkardı, İtalya’nın kaostan çıkabilmesi için acımasız ve enerjik bir diktatörün gerekli olduğunu ilan etti.
Aslında açıkça kendisi tarif ediyordu ama savaştan sonra iki yıl küçük ve etkisiz bir hareketin lideri olarak kaldı. Liderliğini yaptığı topluluk da kendisi gibilerden oluşuyordu; emekli askerler, gaziler, dönek sosyalistler vs. İşte ilk faşist örgütünü de Milano kentinde, böyle 200 kişiyle kurdu: Faşist Mücadele Birliklerinin İttifakı. Bu örgüt daha sonra Ulusal Faşist Partisi adıyla partileşecekti.
1919 yılındaki bir konuşmasında, “Sosyalizm artık öldü. 20. yüzyıl faşizmin çağı olacak” diyordu. Aynı yıl, “eylem mangaları” denilen milis hareketini kurdu. (Sedat ve SADAT’ları anımsatıyor.) Kara Gömlekliler adı da verilen bu milisler eski askerlerden, militan gençlerden, polis teşkilatında yuvalanmış faşistlerden oluşturuldu ve Mussolini’nin ihtiyaç duyduğu terörü yaymakla görevlendirildi. Mussolini ilk önce bunları grevci işçilere, sosyalistlere ve direnen köylülere saldırttı, bolca kan döktürdü ve bu iç savaşta çoğu solcu iki bin kişi yaşamını yitirdi.
Mussolini’nin bu barbarlığı kilise, sanayiciler, toprak sahipleri, ordu, kral ve kilit yönetici sınıflar tarafından desteklendi. Liberaller de bu suç ortaklığının mimarı oldu. Bu aptallığın yegane nedeni sosyalizm korkusuydu. Çok sayıda polis, kamu görevlisi, yargı mensubu ve parlamento üyesinin faşizme sıcak bakmalarının nedeni de aynı korkuydu. Grevler yaygınlaşmış, Torino’da işçiler, Po Vadisinde köylüler hızla sosyalizm saflarına geçmekteydi. Yönetici sınıflar ve kaymak tabaka ya devrim ya diktatörlük ikilemiyle karşı karşıya kaldılar ve diktatörlüğü tercih ettiler.
Bu koşullarda yapılan seçimlerde Mussolini’nin Ulusal Faşist Partisi ancak 35 milletvekili çıkarabildi. Oysa Mussolini hırsla iktidarı istiyordu.
Aradığı fırsatı 1922 yazında yakaladı. İşçilerin genel grevine karşı Mussolini, Kara Gömleklileri grev kırıcı olarak kullandı, faşist milisler grevdeki işçilere saldırdılar. Mussolini küçük bir partinin lideri olmasına rağmen etkinliğini kanıtlıyordu. Artık bir seçime gerek yoktu, iktidar dayatılmalıydı.
İşte tam bu ortamda, Ekim 1922’de 40 bin faşist Napoli’de toplanarak dört ayrı koldan başkent Roma’ya yürümeye başladı. Her yürüyüş kolunun başında bir faşist lider vardı. Mussolini yürüyüşe katılmayıp Milano’da bekledi. İşler ters giderse sınırı aşıp İsviçre’ye kaçacaktı. Fakat yine Allah’ın lütfu gibi bir şey oldu ve Mussolini’nin korkudan katılmadığı yürüyüşü düzenin egemenleri destekleyince İtalya Kralı, Mussolini’ye hükümet kurma görevi verdi. Sermaye sahipleri ve egemenler, o çok ihtiyaç duydukları, düzeni sağlayacak adamı nihayet bulmuşlardı. Bu arada sonradan, Mussolini, Roma Yürüyüşü olarak bilinen bu yürüyüşe sanki katılmış gibi sembolik bir tören yaptırıp bir de fotoğraf çektirdi.

O dönemde, Almanya’da Adolf Hitler de Mussolini’den ilham alarak Almanya’da kendi faşist rejimini inşa etmeye hazırlanıyordu. Yıllar sonra başka biri, her ikisinden de ilham alacaktı.

Mussolini sadece Roma Yürüyüşüyle değil, grevci işçilere saldırarak, onları öldürterek, iktidara cinayetlerle yükselmişti. İktidarda kalabilmek için artık daha çok cinayet işletecekti. İtalya halkı onu seçmedi belki ama ona karşı da direnmeyerek faşizmi kabullendi, normalleştirdi.
Sonra ne mi yaptı? Seçim yasasını değiştirdi. 1924’te hileli seçimlerle iktidarı tümden ele geçirerek meclis çoğunluğunu elde etti. Sosyalist lider Giacomo Matteotti’yi öldürttü, siyasi partileri yasakladı, muhalefeti yok etti. Parlamentoyu etkisizleştirdi, hükümeti denetleyen tek bir organ bırakmadı. Basını kontrol altına aldı, rejimi eleştirenleri vatandaşlıktan çıkardı, en sert yasalarla diktatörlüğünü pekiştirdi. Daima patronlardan yana oldu. Halk yoksullaştı, çok büyük servetler biriktiren bir zenginler sınıfı oluştu. İtalyalı işçilerin geliri, İngiltereli işçilerin üçte biri kadardı. Mussolini ekonomik sorunları görmezden geldi, siyasette olduğu gibi ekonomide de uçuk projeler geliştirdi. “Ekonominin kitabını yazdık” veya “Faiz sebeptir, enflasyon sonuçtur” falan dedi mi, bilemiyorum artık.
1932 yılında, iktidarının 10. yılında, rejimi saran yolsuzluk ve ahlaksızlıkları, şiddet ve baskıyı, ekonomik çöküntüyü gizlemek için yeni bir sihirbazlık yaptı ve “yeni Roma” hülyasını ortaya attı. Yeni Osmanlıcılık gibi bir şey. Rejimden hoşnutsuzlukları dışarıya havale etmenin bir yolu olarak Habeşistan’ı işgal etti. Kimyasal gazların da kullanıldığı bombalamaları toplama kampları izledi. Acımasız bir soykırım gerçekleştiren faşizm, Avrupa’da uygulamaya başlayacağı kıyımın da provasını yapmış oldu.
Mussolini İtalya’yı İkinci Dünya Savaşına da soktu ama kaybetti. 1943’te istifaya zorlandı. Faşist rejim, kurulduğundan bile hızlı çöktü. Savaşın son günlerinde bir Alman üniformasıyla, Alman askerlerinin arasında ülkeden kaçmaya çalışırken partizanlar tarafından yakalandı. Sonunun ne olduğunu yazmayayım.

Velhasıl, bir diktatör kolay yetişmiyor, faşistler faşist olarak doğmuyor. Onları el birliğiyle var eden suç ortakları mutlaka oluyor. Mesela Mussolini’yi liberaller, muhafazakarlar, devletçi elitler, büyük toprak sahipleri, kilise babaları el birliğiyle yarattılar.

Uluslararası güçlerin desteğini de unutmayalım tabii. Örneğin ABD’de Roosevelt’in ve ABD medyasının hayranlığı ve desteği açık açık ilan ediliyordu. ABD’de o yıllarda çok sevilen bir şarkının sözleri şöyleydi:

Sen ne büyüksün
Sen büyük Houdini’sin (2)
Sen en büyüksün
Sen Mussolini’sin

O kadar “büyüktü” ki Mussolini, ABD basınında, “Amerika’ya da böyle bir lider gerekiyor” diye manşetler atılıyordu. Yine aynı basına göre o modern Sezar’dı. Yönetim anlayışında yeni ideali temsil ediyordu, bir kültür kahramanıydı. Habeşistan’ı işgal edip katliam yapmışsa da o zenciler Habeşistan’ı boa yılanlarından nasıl teslim aldılarsa Mussolini’nin de o toprakları onlardan alma hakkı vardı. (3)

ABD çelik endüstrisinin bir numarası US Steel’in başkanına göre dünyanın yaşayan en büyük adamıydı. New York Times’a göreyse doğru diktatörü bulmak şartıyla da olsa diktatörlük en güzel yönetim şekliydi ve bu açında İtalya halkı ne kadar da şanslıydı! İnsanın gözüne baktı mı cinayetleri şıp diye teşhis edebildiği söylenen Freud bile, bu “yönetici ve kültür kahramanını selamlamaktan geri durmamıştı.

Sonuç olarak tarih, yaşadığımız anda gizlidir.

Hepinize sevgiyle, saygıyla.

Not: Yarın için de Hitler’i yazdım. Onu da okumanızı öneririm.

Kaynak: Artı Gerçek