Nefret ve Nefretme

6 Ekim 2017

Nefret, tiksinmedir. Başkasına karşı kin dolu duygularla yaklaşmadır. Başkalarının özelliklerini, niteliklerini dikkate almadan onlara karşı kin dolu bir önyargı geliştirmektir. Bu duyguların sonunda nefret suçları oluşabilmektedir ki bu suçlar insanlık suçu olarak anılmaktadır.

Nefretme, başkasına ait olan özellik, nitelik ve nicelikleri dikkate alarak herhangi bir önyargıyı geliştirmeme halidir. Genellikle empati kuranlar nefret etmezler. Empati, gerçek bir kendiliğe dönüşümü olanaklı kılan sevgi ve duygudaşlıktır.

Nefret edenler, içlerindeki yanlış öğretilerle savaşmazlar ve diğer insanlara karşı anlayış göstermezler, merhamet etmezler. Oysa insan olarak görevimiz içimizdeki doğruyu açığa çıkararak yanlış öğretilerle savaşmaktır. Bütün insanları karşılıklı anlayış yoluyla birleştirmektir ve bunun tek anahtarı da merhamettir.

İnsanların merhametten yoksunluğu, ölmeden önce ölmeleri demektir. 16. yy ’da yaşamış olan mutasavvıf ve ilahiyatçı Jakob Böhme şöyle demişti: “Ölmeden önce ölen, öldüğünde çürür.” Ölmeden önce ölmemek için insani bir kalbe sahip olmak gerekir.

Nefret etmezsek, sevgi ve duygudaşlığımızı diğer insanlara hissettiririz, aynı şekilde karşılık görürüz.

İnsan kendi benliğini, duygularını ve onlara karşı sorumluluğunu ne kadar kaybederse, o kadar kinci olur ve farkına varmadan nefret eder. Kendi çaresizliğini ortaya çıkarabilecek her şeyden intikam alır. Çünkü nefret intikamcıdır. Nefret edenler, başkalarının çaresizliğini hor görür. Aslında bu hor görmenin altında kendi korkuları yatar. Kendini aşağılamış hissederek, bunu telafi ettiğini düşündüğü gücün ve güç ideolojisinin gerekliliğine inancı artar. Bu durum insanın insanlığını kaybettiği sonsuz bir süreçtir. Öz iradenin yerine yabancı bir iradenin konmasıdır bu durum. Nefret, aynı zamanda bireyin özerklik işlevinin kaybıdır da.

Nefretme, çaresizlikten kaçmak için ayak uydurduğumuz güç oyunlarının maskesini düşürmektir. İnsan iletişiminin en yoğun ve en derin şeklidir. Kendi algılarımızın, duygularımızın ve ihtiyaçlarımızın engellenmeden yaşanmasıyla gelişir. Nefretme, canlılığı geliştirir. Nefretmenin temelinde kendi duygu ve düşüncelerimize açılan bir kendiliğe olma yeteneği vardır.

Nefret eden insan kendi özünü ve benliğini tanıyamaz, çünkü kendinin bilincinde değildir. Bunun nedeni hiçlik psikolojisidir. Buna bağlı olarak ortaya çıkan çaresizlik ile korku ve öfke apati (duygusuzluk) ve depresyona dönüşerek bireyin yaşama sevgisini elinden alır; içini öldürür. Bu durum bireyi ne kadar derinden etkilerse, bireyin kendi içinde bu benliğinin dışında, yaşam uyandırabilecek her şeye o kadar şiddetle saldıracaktır.

O halde insan olarak, saptırılmış ve kısıtlanmış bir gerçekliğe uyum sağlamamız için yapılan genel baskıya direnerek, kendi gerçeğimiz uğruna mücadele ederek nefret etmeyeceğiz. Kindar nesil yetiştireceğiz diyenlere duyurulur!

Sosyolog-Rehberlik Ve Aile Danışmanlığı Uzmanı