Mağduriyet edebiyatı, toplumsal ve sınıfsal bilinci yeterli olmayan bizim gibi ülkelerde çok yaygın bir yöntem. Mağdurların, ezilenlerin çok olduğu bir ülkede iktidara gelebilmek ve geldikten sonra da iktidarda kalabilmek için bu kesimin duygularını kullanmak ve duygularını yönlendirmek siyaset yapmanın olmazsa olmazı.
MaÄŸduriyet edebiyatı, algı-zemin iliÅŸkisinde öncelikle kullanılan  psikolojik bir araçtır ve toplum mühen-disliÄŸinin en temel ilkelerinden biridir. Bu ilke, toplumun deÄŸer yargılarını, örf ve adetlerini, inançlarını, milli duygularını kullanmaya dayanır. Ä°ktidar olmak için “maÄŸduriyet”, hak ve özgürlükleri kısıtlamak için “mecburiyet”, ezmek ve sindirmek için “ihanet”; yalanı , dolanı gizlemek için “masumiyet”, suçu gizlemek için “adalet”; etnik, kimlik, akademik, demokratik, ekonomik haklar  mücadelesine yönelik ÅŸiddeti gizlemek için “devletin bekası” algısını yaratmak gerekir. Çünkü insanlar nasıl algılarsa öyle düşünür, nasıl düşünürse öyle inanır , nasıl inanırsa öyle davranır, nasıl davranırsa öyle yaÅŸar. Bu gerçekleri bilen egemen sınıf ve onun iktidarı tüm olanakları , teknikleri, yöntemleri kullanarak algıda yanılgılar yaratır. Yönlendirme, ekleme ve çıkarma yoluyla bilgileri deÄŸiÅŸtirme, gerçekleri saptırma anlamına gelen manipülasyonu da tüm iletiÅŸim araçlarını kullanıp yaygınlaÅŸtırarak,  kitlelerin algı dünyasını kontrol etmeyi ve denetim altında tutmayı temel mücadele yöntemi olarak uygular.
TEMEL HAK VE ÖZGÜRLÜKLERİ AYAKLAR ALTINA ALARAK MAĞDUR OLUNMAZ DİKTATÖR OLUNUR.
Darbe anayasasında bile korunan “suçsuzluk ilkesi” yani “masumiyet karinesi“, siyasi iktidar tarafından yok sayılarak; insanların savunma ve bağımsız yargılanma hakları ellerinden alınarak, hiçbir hukuki dayanağı olmayan sebepler eÅŸliÄŸinde gözaltına alınıyor ve tutuklanıyor. Eskiden gözaltı ve tutukluluk için göstermelik de olsa bir iddianame hazırlanırdı, ÅŸimdi ise: “Ben devletim istediÄŸimi yaparım.” ilkesinden hareketle evrensel hukukun en temel ilkeleri görmezden gelinerek; binlerce aydın, sanatçı, siyaset ve  bilim insanı, halkın seçtiÄŸi belediye baÅŸkanları zindanlara atılıyor; haklarından yoksun bırakılıyor, görevlerine son veriliyor, sürgün ediliyor; malına, mülküne gerektiÄŸinde el konuluyor.
İFADE ÖZGÜRLÜĞÜ NEREDE?
İfade özgürlüğü tamamen iktidarın denetiminde ve bir kişinin iki dudağı arasındadır. Her türlü suçlamayı , hakareti, itibarsızlaştıran her tülü sıfatı kullanmayı; kin ve nefret duygusunu yaymayı kendine hak sayan; kendisi gibi düşünmeyenlerin düşünce ve fikirlerini açıklamayı suç sayan bir rejimin mağdurluk edebiyatı yapması utanç verici boyutlardadır.
BASIN ÖZGÜRLÜĞÜ KİM İÇİN?
Dünyanın en özgür basını bizdeymiÅŸ diye toplumla alay eden iktidar aslında bir gerçeÄŸin de altını çiziyor: Evet, muhalif basını ezmekte, susturmakta, karalamakta, hedef göstermede en özgür basın Türkiye’deki iktidarın borazanı olan basındır yani havuz medyasıdır. Yüzlerce basın emekçisi tutukludur; ama iktidar onları gazeteci olarak görmemekte; gazetecilik yaptıkları için deÄŸil, teröre ve teröristlere hizmet ettikleri için tutuklandıklarını söylemektedir.
Toplumun haber alma hakkı resmen yok edilmekte; gazeteler, radyolar, televizyonlar, dergiler kapatılmakta; on binlerce basın çalışanı işinden gücünden edilmekte ve iktidar utanmadan basın özgürlüğünden bahsetmektedir.
AKADEMİK ÖZGÜRLÜK MU DEDİNİZ?
KHK’lar eliyle ne akademik özgürlük ne de bilimsel özerklik kavramlarının anlamı kaldı. Ãœniversiteler, cumhuriyet tarihinin en faÅŸizan uygulamalarıyla karşı karşıya. Bilimden, özgür düşünceden, demokratik üniversite hakkından yana olan akademisyenlerin çoÄŸu sürgüne uÄŸratıldı ve çok sayıda üniversite, Türk-Ä°slam zihniyetinden gelen akademisyenler tarafından dolduruldu. 12 Eylül askeri diktatörlüğünün ilk uygulamalarından biri olan ihraç politikası; demokratikleÅŸme iddiasıyla iktidar olan iktidar tarafından, telafisi zor olan bir düzeye getirildi ve üniversiteler bilim yapılamaz konuma düşürüldü.
ADALETSÄ°ZLİĞİN ADI “ADALET” OLUR MU?
“Elimizde yeterli delil olmadığı için tutuklayamadık” diyerek IŞİD  ve cihatçı militanlara, teröristlere göz yumulan, yakalayıp salınan; ama muhalefet yapanların, haksızlığa karşı çıkanların, eÅŸitliÄŸi ve barışı savunanların gece baskınlarıyla gözaltına alındığı, sorgusuz sualsiz içeri tıkıldığı, aylarca, yıllarca özgürlüklerinden alıkonulduÄŸu bir ülkede adalet olur mu? Adalet olursa kimin adaleti olur? AdaletsizliÄŸin adaletinin, gerçek adaletle uzaktan yakından bir iliÅŸkisi olabilir mi?
Referandum sürecinde “Hayır” diyenlerin “terörist, “bölücü” ilan edildiÄŸi; barış bildirisinin altına imza atan aydınlara “alçak, vatan haini, cahil…” gibi sıfatlarla hakaret edildiÄŸi; alanların, salonların muhalefete yasaklandığı, toplantılarının basıldığı, saldırıya uÄŸradığı ve saldırganların iktidar tarafından korunduÄŸu bir rejimde adalet olur mu?
DEVLET, HUKUK DEVLETÄ° MÄ°?
Devletin hukuk devleti olabilmesi için herkesin yasalar önünde eÅŸit olması; suçluluÄŸu ispatlanana kadar hiç kimsenin suçlu sayılmaması gerekir. Ãœlkeyi yönetenlerin ve onlara hizmet eden tüm tarafların iktidardan yana olmayanlara yönelik her türlü hakaretin, saldırının serbest olduÄŸu; ayladır içeride tutulan siyasetçilere, gazetecilere, aydınlara siyasi  infazların yapıldığı, “CumhurbaÅŸkanına hakaret” adı altında binlerce insanın ceza aldığı bir devlet yönetimine hukuk devleti denilebilir mi?
7 Åžubat 2017 tarihli 686 sayılı KHK ile ihraç edilen sayın Fehime Ceren Akçabay’ın, Cumhuriyet Gazetesinin 22 Mart 2017 Akademi ilavesindeki yazısının sonunda dediÄŸi gibi:
“Ä°nsanlık onuru ve eÅŸitlik gibi en temel liberal hukuk deÄŸerlerini dahi içermeyen bir hukuk düzenine artık hukuk düzeni denilip denilemeyeceÄŸi tartışmalı hale geldiÄŸi gibi , bu düzene itaat da beklenemez”
Şimdi sormak gerekmez mi? Her türlü adaletsizliği, hukuksuzluğu yapanların mağdur olması mümkün mü? Gerçek mağdurları suçlu ilan edenlerin mağdurluk edebiyatı yapmaları hem yüzsüzlük hem de toplumun vicdanına hakaret değil midir?
Zalimlerin “maÄŸdur”, zalimliÄŸin “demokrasi” olarak topluma yutturulduÄŸu bir sistem daha ne kadar yaÅŸayabilir?
Bu toplum daha ne kadar büyük yalanlarla , iftiralarla, siyasi oyunlarla yönetilebilir?
MaÄŸduriyet rolünü oynayarak 16 yıldır ülkeyi yöneten siyasi iktidarın artık toplumu yönetemez hale geldiÄŸi, uyguladığı baskı politikasından anlaşılmaktadır. Kendi iç dinamiÄŸi ile deÄŸil, sermaye sınıfının ve uluslararası güçlerin desteÄŸi ile iktidar olan AKP’nin hızla düşüşüdür bütün bu yaÅŸananlar. Toplumun çoÄŸunluÄŸunu karşısına alan, uzlaÅŸma kültürü yerine çatışma kültürünü topluma dayatan; birleÅŸtirmek yerine ayrıştıran;  toplumun Kürt sorunu gibi temel sorunlarını buzdolabına koyup donduran iktidarın sonu yaklaÅŸmaktadır.Son yaklaÅŸtıkça, yaÅŸanan ÅŸokun ÅŸiddeti de artmaktadır. Yaptıkları yemini unutup, anayasayı çiÄŸnemekte hiçbir sakınca görmeyenlerin; üreterek deÄŸil tüketerek büyümeÄŸi temel politika haline getirip ülkeyi derin bir ekonomik krize sokanların ayaklarının altındaki zemin hızla kaymaktadır.
Yeni bir sürecin bizi beklediği kesin. Karanlık tünelin ucu göründü.
Gün ola hayır ola,
Zalimlerin sonu ola,
Karanlıklar tez bite, aydınlık ola.
Yalanın perdesi yırtıla,
Korkunun duvarı yıkıla.
Kin ve nefret yayanların,
Çocuklara kıyanların,
Bin bir korku salanların,
Sermayeyle birlik olup toplumu soyanların,
Rüşvetçiyi , tacizciyi koruyanların tez elden sonu ola.
- Anadilde Eğitim Hakkı, Temel İnsan Hakkıdır - 18 Şubat 2020
- İşsiz, Güvencesiz, Geleceksiz Gençler - 8 Şubat 2020
- Yarıştırılmayı Değil Anlaşılmayı Bekleyen Çocuklarımız - 17 Ocak 2020
