Her anne çok kıymetlidir. Her evlatta kendi annesini çok önemser. Yinede tüm anneler insanoğlunun neslinin devamının ana öğesidir. Bu nedenle, annelerin kıymeti özelde de genelde yüce tutulmalıdır. Anneler çok kıymetli ve özeldirler. Onları üzmeden, kırmadan yaşatmayı başaranlar en iyi evlatlardır. Her evlat annesine yeterince doyamamış olabilir. Kimisi sonuna kadar birlikte yaşar, anne sevgisinin en yükseğinde tadar, kimi yarım kalan yaşamlar sonunda yetersiz bir sevgiyle yetinmek zorunda kalır. Kimi ise hiç o sevgiyi tadamaz, göremez, birlikte yaşama şansı göremez. İşte buda yaşamın bize dayattığı acı bir gerçektir. Annelere yaşamlarının yükünü taşıyabilecekleri yaşam koşulları sağlanmadığından, çekilen sıkıntılar, yokluklar, yaşatılan acılar, ayrılıklar ve zorluklar sonucu, aramızda çok erken ayrılabiliyorlar. Tüm annelere, acısız, hasretsiz ve rahat bir yaşam dileyerek, anneler gününü kutluyorum.
Ben bugüne kadar annemden, beni doğuran annemden hiç söz edemedim. Sadece dostlarım arasında; Annem beni doğanda vefat etmiş diyerek kestirme bir cevapla geçiştirmiştim. Ancak benim annemde kısa yaşamında çok acılar çekmiş, çalışmış, çabalamış, ama yine hayatının baharında bu dünyada göçüp gitmiştir.
O annem ki kendi baba ocağında 1920’li, 1930’lu yıllarda kardeşini korumak için erkek kıyafeti giyip, silahını kuşanıp, atının sırtında, ona eşlik etmiştir. Bilindiği gibi o yıllarda feodal aşiret düşmanlıkları çok canlar yakmıştır. İşte benim o yiğit annem erkek kıyafeti ile “düşmanlarının” yüreğine korku salmayı başarmış ve kardeşini korumuştur.
Yine o cesur annem, babamla evlenebilmek için, ailesinin başkasıyla evlendirmesine karşı çıkıp, söz gecesi evlerinde süt sepetinin altına gizlenerek, o evlilik çabasını boşa çıkarıp, babama varmıştır. O günün koşullarında bir genç kızın aile büyüklerinin kararlarına karşı çıkması pek kolay değildir.
Babam Cumhuriyetin ilk yıllarında ABD’ye işçi olarak çalışmaya gidenlerin kervanına katılır. Aylarca gemi yolculuğunda sıkıntı ve hastalıklarla Newyork’a varır. Gerek yolculuktan dolayı, gerekse oradaki zor çalışma şartlarında birçok ameliyat geçiriyor. Birçok tedavi görüyor. Bundan dolayı da sağlık sorunlu olarak evine dönüyor. Annemle evliliklerinden sonra, durumu öğrenen annem, onu fazla çalıştırmadan evde hem evin kadını, hem de erkeği gibi çalışıyor. O günün koşullarında kışların zorlu şartlarında genç olmasından dolayı işlerin altından çıkabiliyor. Ancak o da bir yere kadar. Evlilik boyunca annem 15 doğum yapıyor. Ancak çocukları bir şekilde yaşama tutunamıyorlar. Hata bir abimde tam askerlik çağına geldiğinde evlenmiş ve bir çocuk sahibi iken kan kanserinden vefat ediyor. İşte bu kadar acı yaşamasının yanında hayvancılık yapıyor, kışın kar üstünde keçilerine kuru meşe yaprağı taşıyıp getiriyor. Meyve bahçesi ve üzüm bağı yetiştiriyor, kara kovan arı besliyor. Yer yer 100’e yakın kara kovan arıya bakıyor. Ürettiklerini çevresiyle paylaşıyor. Hastalara balı esirgemiyor. Benden önce sadece iki çocuğu hayattadır. Biri kız biri de erkek. Benim doğumumdan sonra üçüncü gününde hayata veda ediyor. Yani teni tenime değmeden, gözü gözüme bakmadan, beni sıkı sıkı bağrına basmadan kara toprağın kucağına gitmiş. Ben ise hiç anne kucağı görmeden kalakaldım. Yani ne annem bana sarılıp doyabilmiş, nede ben onun sütünü emerek kucağının sıcaklığını his edebilmişim. Annemi hasret, özlem, sevgim ve tüm iç sıcaklığımla anıyorum. Annemin ölümü üzerine Teyzem beni alıp evine görüyor. 1.5 yaşına kadar Teyzem gelini ile beni emzirip bana bakmışlar. Yani önce teyzem ve gelini bana annelik yapmışlar. Beni sarıp kundaklamışlar. Bağırlarına basıp anne sıcaklığı yaşatmaya çalışmışlar.
Sonra eve bakması ve sahiplenmesi için abimi erken yaşta evermişler. Abimin eşi de daha çocuk yaşta imiş. 1.5 yaşından sonrada abimin eşi bana annelik yaptı. Daha çocuk sahibi olmadan, daha çocuk yaşta, beni çocuğu gibi büyütmeye başladı. Onun için ben üç anneye sahip oldum. Ancak şimdi o üç ANNEM de vefat etmiş. Onları sevgim ve özlemimle anıyorum. Tüm annelerin anneler gününü kutlar, annelerimi hasret ve özlemle anıyorum. Hepside ışıklar içinde yatsın…
- Zeytinyağlı Yerim, Ama Zeytinliklerden Vazgeçemem! - 10 Nisan 2022
- Yasadışı Yaşamımdan Geçen Sekiz Yıl - 2 Nisan 2022
- Maden Şirketleri ;Rehabilite Değil, Cehennem Çukurlarını Arkalarında Bırakıyorlar!!! - 18 Mart 2022
