Nazi Kamplarında: Sıradan kadınlar nasıl birer işkenceciye dönüştü?

1944 yılında bir Alman gazetesinde, “Askeriyeye 20 ila 40 yaÅŸ arasında, saÄŸlıklı kadın işçiler aranıyor” yazılı bir ilan yer alır. Söz konusu ilan iyi maaÅŸ, ücretsiz yeme içme, konaklama ve de kıyafet imkanları sunar.

Ancak kıyafetlerin bir Nazi üniforması olduğu bilgisi verilmez. Askeriye diye söz edilen yer de kadın mahkumlar için inşa edilmiş Ravensbrück isimli toplama kampıdır.

Bugün mahkumlar için yapılan o dayanıksız ahÅŸap kışla çoktan tarih oldu. Geriye kalan tek ÅŸey, Berlin’in yaklaşık 80 kilometre kuzeyinde, ürkütücü bir ÅŸekilde boÅŸ olan, kayalık bir alan.

Ancak, OrtaçaÄŸ Alman yapılarınının 1940’lardaki Nazi versiyonu olan ahÅŸap panjurlu ve balkonlu sekiz saÄŸlam konut hala ayakta duruyor.

Bu konutlar orman ve hoş bir göl manzarasına sahip balkonlarıyla, kadın gardiyanların, çocuklarıyla birlikte yaşadıkları yerlerdi.

On yıllar sonra orada görev yapmış eski bir gardiyan, “Hayatımın en güzel yıllarıydı” diye anlatır o binaları.

Ancak evin tek manzarası orman ve göl değildi. Yatak odalarından, mahkum zincirleri ve gaz odasının bacaları da görülebiliyordu.

Ravensbrück’te hafıza müzesinin müdürü Andrea Genest, kadınların yaÅŸadığı yerleri gösterirken, “Çok zayıda ziyaretçi hafıza müzesine bu kadınları sormak için geliyor. Bu alanda erkek işçiler hakkında sorulacak pek soru yok” diye anlatıyor ve ekliyor:

“Ä°nsanlar, kadınların da ne kadar zalim olabileceÄŸini düşünmek istemiyor.”

Buraya görev yapmayan gelen kadınların pek çoğu, yoksul ailelerden, okullarını terk etmiş ve de gelecek hakkında çok az seçeneği olan kişiler.

Toplama kampında sahip olunacak herhangi bir iş, yüksek maaş, konforlu konaklama ve ekonomik açıdan bağımsızlığı da beraberinde getiriyor.

Dr. Genest, “Fabrikalarda çalışmaya göre çok daha cazibeli bir iÅŸti” sözleriyle anlatıyor bu koÅŸulları.

Pek çoÄŸu da Nazi gençlik örgütünde Hitler’in ideolojisini benimsemiÅŸ kimselerdi. Dr. Genest kadınlar için, “Toplumun refahı için çalıştıklarını, düşmanlara karşı mücadele verdiklerini düşünüyorlardı” ifadelerini kullanıyor.

Ä°kisi bir arada: Cehennem ve ev konforu

Evlerin birisinde, kadınların boÅŸ zamanlarda ne yaptıklarına dair fotoÄŸrafların yer aldığı yeni bir sergi var. ÇoÄŸunluÄŸu henüz yirmilerinde olan modaya uygun saçlarıyla çok güzel kadınlar…

Fotoğraflarda kadınların, ya evlerinde çay kahve eşliğinde keyifli vakit geçirdiği ya da kol kola girip ormanda köpekleriyle birlikte gülüşerek yaptığı yürüyüşler görülüyor.

Kadınların üniformalarındaki Nazi armalarını ya da Alman köpeklerinin mahkumlara eziyetini görene kadar, bu manzara masumca görünebilir.

Nazi toplama kamplarında 3 bin 500 kadar kadın çalıştı ve bu kadınların tamamı iÅŸlerine Ravensbrück’te baÅŸladı. Daha sonrasında pek çoÄŸu da Auschwitz-Birkenau ya da Bergen-Belsen gibi ölüm kamplarında görev aldı.

‘Korkunç insanlardı’

Londra’daki evinde telefonla irtibata geçtiÄŸimiz 98 yaşındaki Selma van de Perre, “Onlar korkunç insanlardı” diyor.

Ravensbrück’te siyasi bir mahkum olan van de Perre, Hollandalı Yahudi bir direnişçi idi.

“Muhtemelen ellerine verilen güçten dolayı iÅŸlerini sevdiler. Mahkumlar üzerinde çok fazla yetkileri vardı. Bazı mahkumlar çok fena muamele gördü, çok kötü dövüldü.”

Van de Perre, Nazi iÅŸgali altındaki Hollanda’da yeraltı iÅŸlerinde çalıştı ve Yahudi ailelerin kaçmasına cesurca yardım etti. Eylül ayında yaÅŸadıkları hakkında Ä°ngiltere’de “My Name Is Selma” adlı bir kitap yayımladı. Bu yıl Almanya dahil diÄŸer ülkelerde yayımlanacak.

Ebeveynleri ve kız kardeÅŸi kamplarda katledilen Van de Perre, düzenlenen anma törenlerine katılmak için neredeyse her yıl Ravensbrück’e gidiyor.

Ravensbrück, Nazi Almanyası’nda yalnızca kadınların mahkum edildiÄŸi tek toplama kampıydı. Avrupa’nın her yerinden 120 binden fazla kadın burada yattı. Pek çoÄŸu direnişçi ya da politik muhalliflerdi. Aralarında Yahudilerin, lezbiyenlerin, seks işçilerinin veya evsiz kadınların yer aldığı kalan kısım ise Nazi toplumu için “uygunsuz” görüldüğü için mahkum oldu.

En az 30 bin kadın Ravensbrück’te öldü. Bazıları gaz odalarında, bazıları asılarak. Kalanları da ya hastalıktan ya açlıktan ya da çok çalışmaktan…

Mahkum kadınlar, hemcinsleri olan gardiyanlar tarafından vahşice muamele gördüler. Dövüldüler, işkence edildiler ya da öldürüldüler.

Mahkumlar, gardiyanlara “Zalim Brygyda” ya da “Revolver Anna” gibi lakaplar taktı.

SavaÅŸtan sonra, 1945’te Nazi savaÅŸ suçları mahkemeleri sırasında, Irma Grese isimli gardiyan basın tarafından “güzel canavar” olarak adlandırıldı. Genç, çekici ve sarışın kadın, cinayetten suçlu bulundu ve asılarak idama mahkum edildi.

Nazi üniformalı sarışın, sadist kadın klişesi daha sonra filmlerde ve çizgi romanlarda cinselleştirilmiş kült bir figür haline geldi.

Ancak Nazi kampı gardiyanı olarak çalışan binlerce kadından sadece 77’si mahkemeye çıkarıldı. Ve çok azı gerçekten mahkum edildi

‘Acımasız ÅŸeyler yapan sıradan kadınlar’

Toplama kampındaki kadın gardiyanlar daha sonrasında kendilerini “cahil yardımcılar” olarak gösterebildi. Ki bu da ataerkil savaÅŸta, Batı Almanya’da hiç de zor olmadı. ÇoÄŸu geçmiÅŸleri hakkında hiç konuÅŸmadı. Evlendiler, isimlerini deÄŸiÅŸtirdiler ve topluma karıştılar.

Korkunç şiddet eylemleri nedeniyle hapse giren Herta Bothe adında bir kadın daha sonra kamuoyuna bir açıklama yaptı.

Sadece birkaç yıl hapis yatan ve sonra Ä°ngilizler tarafından affedilen Bothe, 1999’daki ölümünden önce verdiÄŸi röportajda yaptıklarından piÅŸmanlık duymadığını dile getirdi:

“Bir hata yaptım mı? Hayır. Hata toplama kamplarının olmasıydı. Ama oraya gitmem gerekiyordu, aksi takdirde ben de oraya koyulurdum. Hatam sadece buydu.”

Bu, eski gardiyanların sık sık öne sürdüğü bir bahaneydi. Ama bu doÄŸru deÄŸildi. Kayıtlar, bazı yeni kiÅŸilerin iÅŸin ne olduÄŸunu anlar anlamaz Ravensbrück’ten ayrıldığını gösteriyor. Bu kimselerin gitmelerine izin verildi ve olumsuz hiçbir sonuça maruz kalmadılar.

Van de Perre’ye gardiyanların acımasız birer canavar olup olmadığını sorduÄŸumuzda, ÅŸu yanıtı veriyor:

“Bence onlar acımasız ÅŸeyler yapan sıradan kadınlardı. Bence bu pek çok insan için geçerli olabilir. Ä°ngiltere’de bile. Bence bu her yerde olabilir. Ä°zin verilirse burada da olabilir.”

Van de Perre, bunun bugün için ürpertici bir ders olduğuna inanıyor.

SavaÅŸtan bu yana kadın Nazi kamplarındaki gardiyanlar kitaplarda ve filmlerde kurgulandı. En ünlüsü de, daha sonra Kate Winslet’in oynadığı bir filme de dönüştürülen, Alman romanı The Reader’dı.

Kadınlar bazen sömürülen kurbanlar olarak tasvir ediliyor bazense sadist canavarlar olarak.

Gerçek ise daha korkunç. Onlar eşi benzeri olmayan canavarlar değillerdi, daha ziyade canavarca şeyler yapan sıradan kadınlardı.