Yorum

Diktatör…

7 Kasım 2017

Tek kişilik bir oyundur bu. Sahne karanlık değil, daha çok loş, az sayıda dekor, tepede soluk yanan ışığın altında siyah gömlek, siyah pantolon, (takım elbise de olabilir) durmadan konuşan bir adam…

Sahneyi kimse ile paylaşmak istemiyor, o yüzden oyun tek kişilik. Oysa bu oyun onlarca oyuncu ile de oynanabilirdi.

Müzik hemen hemen hiç yok, hatta yok. Son perdenin bitiminde yağmurlu bir aşk şarkısı, kirli adamların ayak seslerine eşlik edecek hepsi o kadar.

Bütün oyun boyunca müzik yerine arka fonda ayak sesleri kullanılıyor. Yüzlerce binlerce askerin ayak sesini andırıyor. Poliste olabilir. Evet, evet polis bunlar, düzensiz yürüyorlar lümpence rap rap geliyorlar.

Birden kalabalık ayak sesleri düzensizleşiyor, sahneyi basacaklar gibi oluyor, koltuklarımıza yapışıyoruz. İşte tam burada gülümsüyor keyifli. Yok, bu rol gereği değil, rolün dışına çıkıyor, doğaçlama yapıyor.

“İşte böyle ne haber” diyor sanki sahnenin tam ortasında üzerinde ışıklar…

“Ölmüştür geçmiştir”

Güncele gönderme yapıyor, ölen bir çocuğun arkasından, acımasızlığın sesi, ruhsuz, sıfatsız bir ses bu, ama nefret dudaklarına yapışmış sırıtıyor.

Sanki yüzünü buruşturuyor, “oyun bu” diyor “yoksa ben diktatör değilim” demeye getiriyor. “Her şey halkım için” derken sağa doğru dönüyor.

Yanımda oturan bir anne kendini oyuna kaptırmış; “Meymenetsiz” diye mırıldanıyor, duyar, diline dolar diye korkuyor, alt dudağını ısırıyor. Belki dilini de adam akılı ısırmıştır.

Neyse ki; o hep sahneye göre sağda oturanlara dönüyor, en çok onlara oynuyor, onlara konuşuyor. Bu tarafa, bize uzak kalıyor. Haliyle hep onlar alkışlıyor, hep onlar “Yaşa” diye bağırıyorlar…

Oyun bitsin artık, bir daha oynanmasın. Saate bakıyorum, az kalmış bitti bitecek…

Aslında saate bakmaya da gerek yok, bu oyunda hep sona doğru hırçınlaşır oyuncu. Bağırdıkça bağırır, yorgun metal sesine benzeyen sesi giderek çatallaşır.

Oyun bitince bir hiçtir kalabalıklar içinde artık. Yenilmiş ve yorgundur, geceye saklanır sessizce…