Şimdi size anlatacağım hikayenin kahramanı çok uzaklarda değil, hatta bana hiç yabancı değil bu satırları yazan kalemi tutuyor… Neden yazıyorum ki diye çok çeliştim...
Hani bir sarı kutu vardı, çocukluktan kalan. Hani açmaya hiç cesaret edemediğimiz. İçine hüzünleri, kederleri sıkıştırdıkça sıkıştırdığımız. Büyüttükçe büyüttüğümüz. Ninniler bile söylediğimiz o sarı...
Kutular hayal ediyorum. Çocukluğumu saklayıp kapattığım renkli kutular. Kırmızıya düşüp kanattığım dizlerimi saklıyorum. Beyaza masum bakışlarımı dünyaya.
Evet evet sarı var birde evet o sarı...
