Elif Demirbaş TOPCU

Gün itibariyle henüz sadece 43 yaşındayım.  Dünyanın orta yaşlıları arasında sayılsam da sonsuzluktan ibaret evrenin küçücük bir bebeğiyim. Laf aramızda, dünyanın orta yaşlıları arasındaymış gibi de hissetmiyorum kendimi. Yeniyetmeliğim…

Peçorin’i 1996 kışının karlı bir gününde okumuştum. Lermontov’un ölümünden bir sene önce yazdığı Zamanımızın Bir Kahramanı adlı kitabı elime tesadüfi bir şekilde, aldığım bir Tempo Dergisi’nin hediyesi olarak geçmişti (Ülkü Tamer’in…

Bolluk ve bereket tanrıçasıydı Sibel. Yani Kibele… Doğanın bolluk ve bereketine şükranın sembolü olarak Anadolu’da kutsanmış en büyük tanrıçaydı. Geçen zaman içinde Anadolu’nun bolluğu ve bereketi nice medeniyetleri besleyip büyüttükçe,…

Çocuklarımızdan bir şeyler yapmalarını beklerken, onların çocuk bizimse dünkü aklımızı bugün beğenmeyen yetişkinler olduğumuzu unutuyor, kendi yaş standartlarımıza göre performans göstermelerini bekleme yanılgısına düşebiliyoruz.…

Bir koltuğa, sandalyeye…vs oturunca ayaklarımızın yere değmesine pek heves ettiğimiz, bunun için bırakın beli sırtı, kaykılarak neredeyse ensemizin üstüne oturduğumuz yaşlarımız vardır. Pek mühimdir, büyümenin nişanelerinden biridir…

Çocuklar karnelerini aldılar, yarı yıl tatiline başladılar. Hayırlı olsun diyelim. Çocuklarının karnelerini sosyal medya hesaplarından bayrak sallar gibi sallayan ya da çocuklarına sallatan velilerin halet-i ruhiyyelerini ciddiyetle takip…

“Tanrı yeryüzünü bina eyler iken temelini aşktan yapmıştır” derler. Harcına ise yemyeşil bir bahçeden yayılan ferahlık duygusu misali bir güven duygusu karmıştır. Bu aşk ve güveni dişil ve eril enerjiyle kuşatıp adına hayat denilen uçsuz…

Üniversiteyi şehre bağlayan akşam üstü yolunun kalabalığında yol almaya çalışırken tanımaya başlamıştım onu. Hayattan bir gün daha koparmış olmanın mahmur yorgunluğunda bakışıp gülüşürken birbirine karışan buğulu nefeslerimiz gibi, yavaş…

Çağımız teknolojisinin insanlığa sunduğu akıllı cihazlar yaşam konforlarımıza son hızla yeni imkanlar sunarken tek ve biricik aklımızın her geçen gün bizden uzaklaşması gerçekten ironik. Varlığı bilinmeyen bir unutkanlık virüsü olabilir mi…

Geride bıraktığımız hafta, dokuz günlük bayram tatilinin tatlı rehavetinin de etkisiyle belki de, menemenin aslının soğanlı mı soğansız mı olduğu tartışıldı sosyal medyada. Vedat Milor’un Twitter üzerinden bir anket sorusu olarak sorduğu…

Ne zamandır oralara, buralara, şuralara yazmıyorum bir şeyler. Kendim yazıp kendim okuyorum, o ayrı. O benim düşünme ve anlama şeklim çünkü, başka türlü var edemem ki kendimi… Ama vaziyetler o kadar sıkıcı ki, sıkışmış kalmış haldeyim…

Acaba bir gün gelip de bitecek midir dünyadaki savaş mevsimi? Barut kokulu, kan kokulu kara kışı sona erecek midir dünyanın? Mevsim bahar olup da sevgi filizleri boy vermeye başlayacak mıdır bir gün ola ölüm çukurlarında? Dünyanın kalbi…

Bir küçücük fıçıcık, içi dolu turşucuk?  Hayır bilemediniz, limon değil.  İçi, dayanma gücü artsın diye türlü fiziksel ve kimyasal tepkimeye maruz kalan ve sonuçta her biri sararmış, özsuyunu bırakmak zorunda kalmış ve zaman geçtikçe…

Düşer mi gözlerinizden ara sıra yaşlarınız bilmem… Nasıl dayanır yürekleriniz bilmezden geldiğiniz gerçeklere, nasıl susarsınız ve tüm bunlara rağmen nasıl yaşayabilirsiniz anlamam. Siz kaç yaşındasınız? Bir düşünün bakalım kaç yılda…

Toplumumuzun hemen her kesiminde karşımıza çıkan hallerden biridir ‘Birinin bir şeyi olmak’. Yıllarca evvel üniversitede asistanken gözetmen olarak gittiğim bir sınava gelen diğer gözetmen arkadaşın (aslında yaşı benden hayli büyük bir…

Geride bıraktığımız kış mevsiminin herhangi bir sabahının herhangi bir alacakaranlığında yola koyulmuş; uykunun, karanlığın, trafikteki kaosun üstesinden gelmeye çalışırken ve yenilenmesi gereken sileceklerle çamurlu suların arasından…